Sinds 31 maart jl. staat, zoals jullie allemaal weten, mijn leven in de meest positieve zin van het woord op zijn kop. De komst van kleine Max heeft alles in een ander perspectief geplaatst. Dacht ik binnen een maand weer volledig aan de bak te kunnen heb ik dat idee snel opzij geschoven. Max is op dit moment de koning in huis en aan een gestresste moeder heeft hij niks. Sterker, het resulteerde in een huilend ventje terwijl hij dat anders vrijwel nooit doet. Om die reden zijn we lekker blijven cocoonen tot nu toe. Toch kreeg ik veel vragen over hoe het nu allemaal precies is verlopen en daarom bij deze het hele verhaal.

Eind maart had ik het wel gehad met die dikke buik. Het brandende maagzuur en slechte slapen resulteerde in een sago preggy. Geloof me dat is geen goede combi. Ik ging met mijn verhaal naar de verloskundige en vertelde dat ik het tijd vond dat de kleine man ter wereld kwam. Iedereen lachte mij uit en zei dat ik geduld moest hebben, behalve Elsemieke (van 101 verloskundigen). Zij zag aan mijn gezicht dat het einde in zicht was en ik werd gestript (de verdere details zal ik jullie besparen). Na een nachtje harde buiken begon op woensdagmorgen 30 maart het feest. Nadat ik, met dank aan Buskruit met Muisjes, een weeëntimer had gedownload werd het al snel duidelijk dat ik ook echt weeën had. Manlief naar huis en de (rug)weeën weg ademen, puffen en zuchten maar. Helaas werd het aan het einde van de dag erger en pijnlijker en was er down under weinig verandering. Ik probeerde het thuis nog even aan, maar rond 21:30 uur kon ik alleen maar vragen om het ziekenhuis en iets tegen de pijn. Op naar het OLVG West! Op de uitgerekende datum – hoe krijg ik het voor elkaar – om 7:02 uur was dan daar onze Max. De bevalling liep totaal anders en er is van alles gebeurd wat ik op voorhand liever niet wilde (ook deze achtbaan houd ik achterwege). Een wijze les voor een volgende keer: een bevalling kan je niet plannen. Hoe het ook zij, toen het ventje op mijn borst lag was ik alles vergeten en dat is tot op de dag van vandaag nog steeds zo. Ik zou het zo over doen. Ok, niet direct, maar in de toekomst zeker weer. Kortom, alle clichés zijn waar!

img_2769img_0312
img_0221

Eenmaal thuis kwam vriendin Char meteen met filet en rosbief en dat eet ik tot op heden vrijwel iedere dag. Man, wat heb ik dat gemist! Inmiddels zijn we vandaag 8 weken verder. Wat ons betreft is het al twee maanden één groot feest. Max gaat als een tierelier, past inmiddels maat 56 en gaat richting 62, slaapt door en eet goed. In onze ogen is het uiteraard het knapste, liefste en mooiste mannetje ter wereld.

img_0656img_1161

Langzaamaan gaat ook The Lion Kitchen weer op volle touren draaien. De eerste recepten zijn in de maak, etentjes gepland en tripjes geboekt. Nog even geduld en er komen genoeg leuke dingen aan. Tot snel!

P.S. Geen zorgen dan voeren de foodfoto’s ook weer de boventoon in plaats van Max